Vežbe prolaznosti Olivere Parlić u Salonu MSUB
Umetnica Olivera Parlić Karajanković, prepoznatljiva po radovima u proširenom polju skulpture, predstavlja se od 3. novembra u Salonu Muzeja savremene umetnosti u Beogradu (MSUB) izložbom “Vežbe prolaznosti” sa novim radovima koji su rezultat njenog promišljanja teme izdržljivosti.
Serija najnovijih radova Olivere Parlić Karajanković nastavak je njenih promišljanja medija skulpture kroz dalje testiranje likovnih i oblikovnih karakteristika materijala i njihovih izražajnih kapaciteta da, samostalno ili u sadejstvima pripadajućih vrednosnih atribucija, porekla i namena, budu nosioci misaonih i simboličkih aktivacija uprizorenog. Ovog puta reč je o autorkinim razmišljanjima na temu izdržljivosti kao merne jedinice otpora (ne)živog sveta intenzitetu vremena i okolnostima, transponovanim u forme čiji gradivni elementi i strukture, u konfiguraciji odnosa mekoće i čvrstine, postojanosti i poroznosti, posmatraču otvaraju intrigirajuće vizuelne situacije konstituisane međusobnim uticajima zakonitosti prirodnih sila i društvenih inskripcija.
Otvrdnute i patinirane mrtve prirode, okoštali amblemi i uveli versko-obredni predmeti, krti ekstremiteti gigantizovanih oblika, disfunkcionalne barijere i zamaskirane svrhe, umetnica, zapravo, postavlja kao zbirnu metaforu o nestalnosti, efemernosti i privremenosti pojavnog, o neizbežnoj prolaznosti i potrošnosti svega, od materije do značenja, saopštio je MSUB povodom izložbe čiji je kustos Miroslav Karić.
Prisutna na sceni od kraja 1990-ih godina, Olivera Parlić situira svoju umetničku praksu u prošireno polje skulpture razvijajući prepoznatljiv vizuelni jezik i specifičnu autorsku poetiku kroz rad sa različitim vrstama materijala i istraživanje njihovih kvalitativno - fizičkih svojstava u kontekstu oblikovnih mogućnosti i interpretativno-značenjskih potencijala. Sagledani u celini, njeni radovi mogu se razmatrati u referentnom opsegu od nasleđa meke skulpture 60-ih i 70-ih godina do raznolikih pristupa i strategija u tretiranju predmeta u umetnosti tokom XX veka, najpre u vezi sa nadrealističkim eksperimentisanjima sa rekontekstualizacijom objektnog sveta, njegovim asociranjem sa podsvesnim sadržajima i kreiranjem neočekivanih sklopova i začudnih saveza u tumačenju neposredne stvarnosti.
Umetnicu u praktičnom delu naročito zanimaju predmeti kao i nestandardni skulptorski materijali (tekstil, sintetička vlakna, plastične i gumirane mase, strukture organskog porekla) čija svojstva omogućavaju poigravanje sa samom formom i veću manipulativnost blisku procedurama i postupcima iz svakodnevnog života poput kućnih poslova, radinosti, manuelnih radova, koji se obično pripisuju intimi ženske kulture. Izabrani predmeti i materijali, uvedeni neretko u dihotomne relacije u njenim skulpturama, objektima i instalacijama, u funkciji su asocijativno-značenjskih okidača kojima se sugerišu vrlo lična, ali i šira, kolektivna afektivna stanja i osećaji nestabilnosti, fragilnosti, tenzičnosti kao dominantni doživljaji današnjeg opšteg društvenog ambijenta i mikro življenja.
Dela Olivere Parlić karakterišu izrazita taktilnost i snažno prisustvo emotivnog kao primarni uzrok svake umetničke akcije, nužnost svakog usmerenog delovanja u odnosu prema predmetu ili materijalu koji zahvaljujući njenoj intervenciji postaju forme za somatske manifestacije, rodne stereotipe, ljudska ponašanja, psihološke procese, interpersonalne komunikacije…U tom smislu, važno je uzeti u obzir i umetničine načine izlaganja, prostorna rešenja i koncipiranje postavki koje uvek funkcionišu poput svojevrsnog teatra objekata, koji, u međusobnim vezama ili konfliktima, dodatno modeluju materiju ljudskih priča, zaplete, drame, odnosno kojima ona, po rečima same umetnice, namenjuje ulogu da “umesto nas progovore jezikom egzistencije”.
Olivera Parlić Karajanković (Beograd, 1971) završila je 1997. godine studije vajarstva na Fakultetu likovnih umetnosti (FLU) u Beogradu, na kojem je 2000. godine i magistrirala, te 2014. godine odbranila doktorski umetnički projekat “Eros nemogućih susreta, skulpturalne forme postvarenih osećanja”. Od 2005. godine radi kao asistent na Vajarskom odseku FLU, trenutno u zvanju redovnog profesora.
Izlaže od 1997. godine u zemlji i inostranstvu. Pored brojnih samostalnih izložbi, izlagala je i na Oktobarskom salonu 2003. i 2005. Učestvovala je u projektu (Out) Instituta za umetnost u javnom prostoru Štajerske u Gracu, u okviru Štajerske jeseni 2009.
Godine 2017, u okviru izložbe “Voyage – Journey Through Serbian Contemporary Art” predstavlja svoj rad u Muzeju China Art u Šangaju.
Učesnica je umetničkih rezidencijalnih programa u Ečki i Jaloviku, Međunarodne umetničke kolonije Terra u Kikindi, AIR Hotel Pupik u Austriji, Vajarske kolonije Ada na Adi Ciganliji, Likovne kolonije Sićevo i Vlasina, smotre Mermer i zvuci. U javnom prostoru, na Adi Ciganliji, postavljena je njena skulptura Čun Pun.
Dobitnica je nagrade FLU za portret i nagrade “Sreten Stojanović, vajar”. Značajan deo umetničkog angažmana ostvarila je i u okviru Nezavisne umetničke asocijacije Treći Beograd, od osnivanja (2010) do njenog gašenja.
Izložba u Salonu MSUB biće otvorena do 5. februara 2024.
(SEEcult.org)
