Monografija o Damnjanu
Ješa Denegri i Tomazo Trini (Tomasso Trini) autori su monografije Radomira Damjanovića Damnjana, u kojoj je sažeto 50 godina rada tog umetnika, čije je delovanje vezano za jugoslovensku i italijansku kulturnu sredinu, a u kontekstu srpske umetnosti doprinelo je krupnom koncepcijskom preobražaju od “pariskog” ka “američkom” tipu modernističkog slikarstva.
Ješa Denegri i Tomazo Trini (Tomasso Trini) autori su monografije Radomira Damjanovića Damnjana, u kojoj je sažeto 50 godina rada tog umetnika, čije je delovanje vezano za jugoslovensku i italijansku kulturnu sredinu, a u kontekstu srpske umetnosti doprinelo je krupnom koncepcijskom preobražaju od “pariskog” ka “američkom” tipu modernističkog slikarstva.
Monografija će biti predstavljena 29. aprila u atrijumu Narodnog muzeja u Beogradu, a pored autora, govoriće i Ljubica Miljković i Miško Šuvaković, najavila je “Vujičić Kolekcija”, koja je objavila srpsko-englesko izdanje i u čije će ime govoriti Aleksandra Lalić. U ime izdavača italijansko-engleskog izdanja Damnjanove monografije govoriće Federico Bianchi, direktor milanske kuće “Federico Bianchi Contemporary Art”.
Radomir Damnjanović Damnjan radi u različitim medijima, od slikarstva do performansa, fotografije i videa.
Damnjan je počeo da radi u okruženju beogradske umetničke klime početkom 60-ih da bi već sredinom iste decenije, u seriji “Krugova” i niza ostalih minimalističkih slika, stigao do originalne verzije apstrakcije “tvrdih ivica”.
Prema navodima Denegrija, u korpusu moderne srpske umetnosti izvršio je radikalni iskorak i obeležio krupni koncepcijski preobražaj od “pariskog” ka “američkom” tipu modernističkog slikarstva.
To je bio početak Damnjanovih raskida sa svojim visoko kotiranim statusom u kontekstu domaćeg posleratnog modernizma.
Učešćem na istorijskoj izložbi “Drangularijum” u Galeriji SKC-a u Beogradu 1971. godine, kao i nastupima narednih godina, ušao je u domen nove umetnosti 70-ih, u koju je uneo ne samo izuzetnu kreativnu energiju, nego i rizik odbacivanja svoje prethodne pozicije, dodao je Denegri. Sve to u ime krajnje neizvesne sudbine umetnika koji, delujući u dva društvena, politička i kulturna sistema - jugoslovenskom do tada i italijanskom posle 1974. godine, svesno teži provociranju.
Damnjan se bavio istovremeno performansom, slikarstvom, videom, filmom i fotografijom, sve u cilju iskazivanja svog neuklopljivog umetničkog individualizma.
Ali, ni takva avantura nije ga zaustavila i smirila u njegovim umetničkim preobražajima.
Početkom 80-ih, u klimi postmodernističkog pluralizma, ušao je u područje prividnog povratka klasičnim tematskim oblastima, mrtvoj prirodi i portretima, ali direktnim slikanjem na sopstvenom licu crta lica drugih osoba.
Svim tim umetnikovim preobražajima još uvek nije bio kraj, nego tek nastavak kretanja i početak ulaska u krajnje nepregledno polje umetnosti na prelasku iz 20. u 21. vek. U tim zbivanjima Damnjan, prema navodima Denegrija, učestvuje neumanjenom vitalnošću, ali ujedno i iskustvom i značenjem svojih istorijskih uloga u svim prethodnim umetničkim razdobljima.
V.T. (SEEcult.org)
