Monografija o Aleksiću
Monografija “Stevan Aleksić (1876-1923)” autorke Jasne Jovanov, koja osvetljava simbolističko slikarstvo tog umetnika, otvarajući i novo poglavlje u tumačenju srpskog slikarstva prvih decenija 20. veka, biće predstavljena 30. juna u Atrijumu Narodnog muzeja u Beogradu, uz učešće autorke.
Monografija “Stevan Aleksić (1876-1923)” autorke Jasne Jovanov, koja osvetljava simbolističko slikarstvo tog umetnika, otvarajući i novo poglavlje u tumačenju srpskog slikarstva prvih decenija 20. veka, biće predstavljena 30. juna u Atrijumu Narodnog muzeja u Beogradu, uz učešće autorke.
Autorka se opredelila da aktuelnost najznačajnijeg i najvitalnijeg segmenta Aleksićevog opusa sagleda u kontekstu glavnih evropskih strujanja tog razdoblja - ne samo s obzirom na uzore, poput Lenbaha i Gizisa, već i u odnosu na velike slikare simbolističkog opredeljenja Beklina, Štuka i Korinta.
Pored analitičko-teorijskog, ta studija poseduje i dragocen faktografski segment, s obzirom da sadrži detaljan katalog umetnikovih radova sa literaturom o svakom pojedinom delu, kao i iscrpan popis izvora i literature o Aleksiću.
O knjizi, koja je zajedničko izdanje Spomen-zbirke Pavla Beljanskog i Odeljenja za likovne umetnosti Matice srpske u Novom Sadu, govoriće i prof. Miroslav Timotijević i Saša Brajović, najavio je Narodni muzej.
Rođen u Aradu, u porodici u kojoj su slikari bili i deda Nikola i otac Dušan, Aleksić se školovao na Kraljevsko-likovnoj akademiji u Minhenu, dok je stvaralaštvom bio vezan za teritoriju od Austro-ugarske monarhije, od današnjeg rumunskog Banata, Arada i Temišvara, do Vukovara na zapadu, od Budimpešte i Segedina na severu i Novog Sada, Bešenova i Klenka na jugu.
Opredeljen za srednjeevropski umetnički milje, razvijao se na samosvojan način, u skladu sa umetničkim tendencijama u okruženju gde je živeo: prvi put je izlagao 1902. na Salonu u Budimpešti, zatim u Somboru (Prva srpska slikarska i vajarska izložba, 1910), Segedinu (1916) i Temišvaru (1918).
Beogradskoj publici se predstavio jedan put, na četvrtoj Jugoslovenskoj umetničkoj izložbi 1912.
Formirajući se na prelazu vekova i na granici dve epohe, njegovo slikarstvo je ponekad kontroverzno, a istovremeno moderno u svom simbolističkom segmentu gde nastaje serija od 40-ak čuvenih autoportreta, mnogobrojni portreti, religiozni, mitološki i istorijski sadržaji.
Istovremeno je bio anahron u slikanju istorijskog i religijskog žanra i u delu portretskog slikarstva.
Zahvaljujući takvom slikarstvu, njegova modernost može se posmatrati pre u okvirima miljea u kojem je stvarao, nego u okvirima srpskog slikarstva s početka 20. veka koji se vezuju za Beograd, tendenciju ka slikanju u prirodi i impresionistički pristup.
Ipak, da bi ukazao na značaj dela i umetničke ličnosti Aleksića, posle Drugog svetskog rata, Veljko Petrović je njegove slike uključio u postavku "Beogradsko slikarstvo početkom XX veka" prikazanu u Narodnom muzeju 1949.
Kao prijatelj Aleksića i njegove porodice, hroničar i veliki poznavalac umetnikovog dela, Petrović je takođe inicirao da se radovi tog slikara uvrste u umetničku zbirku Narodnog muzeja, tako da je do danas sakupljena 61 slika, što čini četvrtinu od ukupnog zbira Aleksićevog štafelajnog slikarstva.
Veći broj Aleksićevih radova čuva i Galerija Matice srpske u Novom Sadu, kao i Narodni muzej u Zrenjaninu.
(SEEcult.org)
