49. Susret amaterskih pozorišta Vojvodine
Dramska umetnica Ružica Sokić otvorila je 21. maja u Gradskom pozorištu u Staroj Pazovi 49. Susrete amaterskih pozorišnih društava Vojvodine, koji će do 29. maja prikazati osam predstava u izvođenju trupa iz Nove Pazove, Sente, Kule, Crvenke, Kovina, Sečnja, Bačke Palanke I grada domaćina. Predstave je za tu najveću manifestaciju amaterskog umetničkog stvaralaštva u Vojvodini odabrao Bogdan Ruškuc, kao nauspešnija ostvarenja među 56 izvedenih protekla dva meseca na zonskim smotrama u Sremu, Bačkoj i Banatu.
Dramska umetnica Ružica Sokić otvorila je 21. maja u Gradskom pozorištu u Staroj Pazovi 49. Susrete amaterskih pozorišnih društava Vojvodine, koji će do 29. maja prikazati osam predstava u izvođenju trupa iz Nove Pazove, Sente, Kule, Crvenke, Kovina, Sečnja, Bačke Palanke I grada domaćina.
Predstave je za tu najveću manifestaciju amaterskog umetničkog stvaralaštva u Vojvodini odabrao Bogdan Ruškuc, kao nauspešnija ostvarenja među 56 izvedenih protekla dva meseca na zonskim smotrama u Sremu, Bačkoj i Banatu.
Tri najbolje predstave sa 49. Susreta, koje odabre žiri (reditelj Saša Latinivić, glumica Vesna Ždrnja i dramaturg Miloš Jakovljević), predstavljaće Vojvodinu na 53. Festivalu amaterskih pozorišta Srbije, koji će polovinom jula biti održan u Kuli.
Susret vojvođanskih pozorišnih amatera počeo je predstavom “Ler” Maje Pelević, u režiji Miše Kovačevića, glumca Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, koju je izveo dramski studio “Mirko Tatalović - Ćira pri Poslovno-kulturnom centru Nova Pazova.
Kovačević je i sam ponikao u Tatalovićevoj dramskoj laboratoriji, a uspešno je predstavio na početku 49. Susreta prvi komad Maje Pelević, jedne od vodećih autorki nove srpske drame koja priču o paklu droge i besmlislu urbanih žurki vešto gradi kao autentičnu metaforu o usamljenosti i pomerenim pojmovima o normalnosti i prestupu.
Kovačeviću je bio na raspolaganju neveliki mladi amaterski kolektiv koji se trudio da nedostatak sistematskog glumačkog obrazovanja i iskustva nadokandi talentom, poletom, nabujalim emocijama, silnom željom za afirmacijom, mladalačkom čistotom duha i šarmom.
Nova Pazova je, inače, prigradsko naselje udaljeno dvadseteak kilometara od Berograda, a sa oko 20.000 žitelja je jedna od najurbanijih i ujedno i najgušće naseljenih naseobina u Vojvodini - jedina, tako reći, bez ijednog poljoprivrednog domćinstva. Njeni mladi žitelji doživljavaju kolektivni očaj mladih urbanih generacija, iz kojeg se rađa cinična sentimentalnost suočena sa košmarima malograđanske potrošačke mitologije. Reditelj nije mogao da se sasvim precizno opredeli između ironičnih, ciničnih i melodramskih elemenata kojima naizmenično, a ponekd i pomešano, prožima sumornu priču na svedenoj sceni, sačinjenoj od “montažno demontažnih” pivskih sanduka na kojima se sedelo i spavalo, kao i od transparentnog toaletnog separea koji se beli u dubini pozornice. Iz tog pakla droge, na novopazovački način, emitiovan je glasan i precizno profilisan još jedan, makar samo scenski, vapaj koji je, zahvaljujući reditelju i glumačkoj ekipi, ođeknuo kao autentičan i ubedljiv očaj nove svetske univerzalne samoće i bespomoćnosti mladih stradalnika.
Najveći uspeh profesionalnog glumca Miška Kovačevića u radu sa novopazarskim amaterskim ansamblom očitovao u tome što je uspeo bar u naznakama da mu predoči kako nova drama poziva na drugačije spoznavanje i vladanje scenom kao laboratorijom nove čulnosti i percepcije, budući da je postmodernizam već desakralizovao umetničko delo, oduzeo predstavi svojstvo slike sveta. Stoga nova drama stupa na scenu kao u prazan prostor, svesna da je pozorište izgubilo i sliku i svet.
Glumci plene gotovo dečjom iskrenošću, bez obzira na nedovoljno zrelu scensku artikulisanost i nedostatak iskustva, a posebno se istakao Nenad Gavran u ulozi ukana, koji je dominirao ubedljivošću, uzdržanošću, svedenim gestovima i odmerenim glasom neizlečivog narkomana, stradalnika i pokajnika.
Prosle godine, na 48. Susretima amaterskih pozorišnih društava Vojvodine (APDV), očekivano je pobedila predstava “Kad dunu prolećni vihori” Vladimira Hurbana Vladimirova, u režiji Miroslava Benke i izvođenju slovačkog teatra VHV.
Branko Rakočević
