Dark star Simonide Rajčević
Beogradska umetnica Simonida Rajčević predstavlja se od 5. aprila u galeriji Zvono izložbom “Dark star” (Tamna zvezda) - instalacijom koja obuhvata oko 150 crteža, a svaki je posvećen određenom utisku koji je obeležio život umetnice, bilo da su u pitanju film, muzika, popularna kultura, kolege umetnici ili prijatelji i ljubavnici. Umetnica preobražava prostor u tamnu galaksiju crteža izrađenih brzim potezima i slobodnom rukom, koje prati kratak tekst.
Beogradska umetnica Simonida Rajčević predstavlja se od 5. aprila u galeriji Zvono izložbom “Dark star” (Tamna zvezda) - instalacijom koja obuhvata oko 150 crteža, a svaki je posvećen određenom utisku koji je obeležio život umetnice, bilo da su u pitanju film, muzika, popularna kultura, kolege umetnici ili prijatelji i ljubavnici.
Umetnica preobražava prostor u tamnu galaksiju crteža izrađenih brzim potezima i slobodnom rukom, koje prati kratak tekst.
Prema navodima Boška Boškovića, kada se kroči u izložbeni prostor, u rad se ponire, i to doslovce, budući da je pod galerije prekriven tankim slojem gume koju je Simonida Rajčević ispisala i iscrtala uljanim markerom. Dok se posmatrač kreće kroz galeriju, i pokušava da odgonetne reči i oblike na podu, on ima osećaj da ostavlja svoj lični trag na delo u koje uranja težinom vlastitog tela.
Simonida Rajčević pribegava dvema glavnim taktikama savremene umetnosti instalacije sa ciljem da se ostvari interaktivnost: prvo, služi se kratkim tekstovima u samim crtežima koji, u vidu nelinearnih narativa, podstiču posmatrača da se potrudi i aktivno učestvuje u tumačenju citata; drugo, u svoj rad uvodi imerzivnu i zvučnu komponentu.
Prikazani zajedno, crteži stvaraju osećaj čulne prezasićenosti dok svetlucaju na tamnoj površini.
Svi crteži (70cm x 110cm) izrađeni su na crnim, plastičnim kesama za đubre, uglavnom belim uljanim markerima, sa retkim dodirima boje.
Svaki crtež predstavlja zasebno poglavlje koje je imalo uticaja na Simonidu Rajčević u nekom datom trenutku.
Bitan izvor nadahnuća predstavlja delo britanske autorke, Sare Kejn, koja se u svojim dramama prevashodno bavi temama bola, ljubavi kao iskupljenja i seksualne požude - kako telesne, tako i duševne.
Jedan od crteža predstavlja polu-apstraktni prikaz nagog tela, uz koje stoji sledeći odlomak iz komada 4.48 Psihoza Sare Kejn: “Ti sebi dopuštaš ovo stanje očajničkog besmisla. Ti to sebi dopuštaš”.
Dobar deo teksta iz te drame deluje kao dnevnik psihotičnog pojedinca, ili kao razgovor između pacijenta i psihijatra. Kejnova je pisala da je scena privlači zato što “u pozorištu nema pamćenja, pa je od svih umetnosti ono najbliže egzistenciji... Stalno dolazim iznova u nadi da će mi, u zatamnjenoj sali, neko, negde, pokazati prizor koji će mi se urezati u sećanje”.
Središnju temu rada predstavlja ljudska figura - bilo da je reč o usamljenom pojedincu, paru koji vodi ljubav ili roditeljima koji u naručju drže decu.
Simonida Rajčević je, prema navodima Boška Boškovića, razvila vizuelni rečnik u kojem različita tela svojim položajima ukazuju na određeni odnos. Umetnik tu nastupa kao tihi posmatrač koji ispituje ritam anatomije u različitim spletovima veza i njihovo značenje.
Podsećajući da umetnost izvire iz nečega što se zove život, u svoj svojoj lepoti, muci, nežnosti i strahu, umetnica podelom crteža na grupe i podgrupe gradi baladu u kojoj privlače pažnju imena Alena Ginzberga, Olivere Katarine, Deša Snoua, Semjuela Beketa, Kurta Kobejna, Milene Marković, Jelene Dobričić i mnogih drugih. Umetanjem citata u crteže poput sledećeg: “Trenuci poput ovog nikada ne potraju”, ili: “Sada više ne znam ništa pouzdano crno je belo, a hladno vruće jer koga sam obožavala taj mi je ukrao ljubav”, Simonida Rajčević ostavlja prostor za višestruka tumačenja i pruža priliku posmatraču da se prepusti sanjarenju.
Izložba će biti otvorena do 25. aprila.
(SEEcult.org)
